Na terenie ośmiu warszawskich parków trwa właśnie inwentaryzacja nietoperzy. Prace polegają m.in. na odłowach tych ssaków w sieci chiropterologiczne. Nietoperze są oznaczane do gatunku, mierzone, ważone i otrzymują specjalne obrączki identyfikacyjne Centrum Obrączkowania Nietoperzy.
Ponadto prowadzone są nasłuchy detektorami ultradźwięków, dzięki którym można usłyszeć „niesłyszalne” ludzkim uchem, echolokujące nietoperze. Obserwujemy też i filmujemy latające ssaki w całkowitej ciemności dzięki specjalistycznym kamerom termowizyjnym.
Już po trzech tygodniach od powieszenia schronów dla nietoperzy na ambonach myśliwskich w lasach krotoszyńskich, jeden z nich został zasiedlony przez pierwszego lokatora.
Obszary pustynne, mimo że stwarzają skrajnie trudne warunki do życia, zasiedlane są przez organizmy, które przystosowały się do radzenia sobie z deficytem wody i dużymi amplitudami temperatur. Wśród występujących tam zwierząt, są też nietoperze związane z pustyniami i suchymi sawannami w Afryce. Jednym z większych problemów, jakie napotykają nietoperze w takich środowiskach jest bardzo ograniczona dostępność odpowiednich schronień. Dlatego, różnego typu budowle, w tym historyczne, często skupiają duże kolonie nietoperzy, których obszary żerowiskowe mogą być bardzo rozległe.
Kopuły grobowe na cmentarzu muzułmańskim w Sudanie stanowią doskonałe schronienia dla nietoperzy.
Jednym z takich miejsc jest stanowisko archeologiczne Stara Dongola nad Nilem w północnym Sudanie. Prace wykopaliskowe prowadzone są tam od 1964 roku przez polskich archeologów w ramach misji Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego pod kierunkiem dra hab. Artura Obłuskiego. W styczniu 2023 do interdyscyplinarnego zespołu dołączyli naukowcy z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu w celu zbadania możliwych interakcji pomiędzy zwierzętami (w szczególności nietoperzami) a zabytkami archeologicznymi i odwiedzającymi ich ludźmi.
